Ստամբուլից Կարին Բալը, Սիվասի հայերի միության անդամ, աջակցվեց Թուրքիա-Հայաստան ճանապարհորդական դրամաշնորհի կողմից և այցելեց Երևան՝ հանդիպելու Սիվաս/Սեբաստիա ընկերությանը Հայաստանում՝ բանավոր պատմության ուսումնական շրջագայության շրջանակներում:

«Երբ անցյալ տարի մենք հավաքվեցինք որպես Ստամբուլի Սիվաս ընկերության հայերի երիտասարդական մասնաճյուղ, բանավոր պատմության ուսումնասիրությունն այն բանն էր, որ մեր բոլորի մտքում էր և այն, ինչ մենք ամենաշատն էինք ուզում անել»:

«Հայաստան իմ այցի ընթացքում, որը կազմակերպվել էր Սիվասի հայերի կողմից և Հրանտ Դինքի հիմնադրամի Թուրքիա-Հայաստան ճանապարհորդական դրամաշնորհի աջակցությամբ, ես հանդիպել եմ Սիվասի հայերի հետ, որոնց մեծ պապերն ու պապերը գաղթել են Հայաստան։ Ի տարբերություն իմ ակնկալիքների, Նոր Սեպաստիայի (Նոր Սիվաս) շրջանում այլևս սիվասցիներ չկային։ Ահա թե ինչու ես մի փոքր հիասթափված էի իմ այցելության առաջին օրերին։ Սակայն որոշ ժամանակ անց հանդիպեցի Յոզեֆ Ավեդիսյանին, ով Հայաստանում Համերկրացիների ասոցիացիայի նախագահն է։ Նա ինձ ոչ միայն պատմեց Սիվասի հայրենակիցների ասոցիացիայի մասին, այլև բացատրեց ինձ Հայաստանի մյուս հայրենակիցների միությունների վիճակը: Փաստորեն, երբ վերադարձա Ստամբուլ, «Ակոս» թերթի թե՛ հայերեն, թե՛ թուրքերեն էջերում կիսվել եմ Յոզեֆ Ավետիսյանի հետ տված հարցազրույցով»։

«Պարոն Ավեդիսյանի աջակցությամբ հանդիպել եմ Ռոմեն Կոզմոյանի, Գրիգոր Ջանիկյանի և պրոֆ. դոկտոր Լևոն Չուքազյանի հետ, ովքեր Երևանում բնակվող սիվասցիների թոռներն են։ Ինձ համար շատ տարբեր փորձ էր նրանց հետ հանդիպելն ու զրուցելը: Լինելով Երիտասարդական մասնաճյուղի անդամ՝ ես հավատում եմ, որ այս զրույցների ընթացքում իմ հավաքած տեղեկատվությունը տարբեր ձևերով կնպաստի մեր նախագծին: Միայն Գրիգոր Ջանիկյանը շատ լավ թուրքերեն գիտեր, իսկ մյուսները, ում հետ ես հանդիպել եմ, ոչ: Սակայն թուրքերեն հիշեցնող ամենից շատ արտահայտություններն էին, երգերը և քիչ բառերը, որոնք հիմնականում օգտագործվում են կատակներ կամ հայհոյանքներ անելու համար, որոնք նրանք հիմնականում լսել են իրենց պապերից։ Իմ տված հարցերի մեծ մասն անպատասխան մնաց, կարողացա միայն հիշողությունների կտորներ հավաքել։ Ես՝ Գետրոնագանի միջնակարգ դպրոցի շրջանավարտ լինելով, իսկ Ռոմեն Կոզմոյանի պապը՝ նույն դպրոցի շրջանավարտ լինելով, թույլ տվեցին, որ իմ և Ռոմենի միջև այլ կապ առաջանա»։

«Մյուս անձը, ում հետ հանդիպեցի, տեղի ունեցավ «Ակոս» թերթի իմ գործընկերոջ՝ Հալեպից Մարիա աջակցությամբ: Հալեպից Մարիայի ուսուցչուհի Անի Ֆիշենկջյանն ինձ ասաց, որ նա ապրում է Երևանում ներկայիս պատերազմի պատճառով, իսկ տատիկն ու պապիկը Սիվասից են։ Երբ հանդիպեցինք տիկին Ֆիշենկջյանին, նա շատ հուզված էր և տարիներ շարունակ տեղեկություններ էր փնտրում իր արմատների և Սիվասից: Տիկին Ֆիշենկչյանն ինձնից օգնություն խնդրեց՝ գտնելու իր արմատները Թուրքիայում, ովքեր ունեն նույն ազգանունը: Երբ ես դա ասացի մեր ասոցիացիայի տարեցներին, իմացա, որ Ֆիշենկջյանների ընտանիքը Ստամբուլում ապրում է նույն ազգանունով և մահմեդականացվել է, բայց հետո վերադարձել է իրենց ինքնությանը և դարձել քրիստոնյա։ Առաջիկայում մենք միասին կհավաքենք տիկին Ֆիշենկջյանին և նրա հարազատներին»։