Սփյուռքների և «սփյուռքահայերի» մասին.

Այքութ Օզթուրք

Ապրիլյան Իրադարձություններ;

2018 թվականի ապրիլի 3-ին Հայաստանի Գիտությունների Ազգային Ակադեմիայում տեղի ունեցավ միջազգային գիտաժողով, որը կազմակերպել էինք իմ և իմ գործընկերների կողմից հյուրընկալող կազմակերպությունում՝ Ազգագրության և հնագիտության ինստիտուտի սփյուռքագիտության բաժնում:

Միջոցառմանը 5 ակադեմիկոսներ, այդ թվում՝ ես, ներկայացրեցին զեկուցումներ սփյուռքի տարբեր կազմավորումների և փորձառությունների վերաբերյալ: Համաժողովը իր ողջույնի խոսքով սկսեց Սփյուռքագիտության վարչության պետ Ռուբեն Կարապետյանը։ Ես ինքս ներկայացրեցի տեսական և հետազոտական ​​ներածություն՝ անդրադառնալու սփյուռքների տարբեր իմաստներին և այն մարդկանց, ովքեր իրենց համարում են սփյուռք: Մյուս բանախոսներն էին Հրագ Փափազյանը (Օքսֆորդ), Խորեն Գրիգորյանը (ՀՀ ԳԱԱ), Արսեն Հակոբյանը (ՀՀ ԳԱԱ) և Զոի Գուդմանը (SOAS): Սիրանուշ Դվոյանը (ՀԱՀ) համաժողովին իր ներդրումն ունեցավ ֆրանսահայ գրականության մեջ կորստի ներկայացման վերաբերյալ իր հիմնական ելույթով։

Սոֆյա Մանուկյանի համաժողովի մասին առցանց հոդվածը կարող եք գտնել այստեղ՝ https://armenianweekly.com/2018/04/11/diversifying-the-definition-of-diaspora/

Սեմինար հայոց պատմության և մշակույթի վերաբերյալ

Աստղիկ Կարապետյան

Ապրիլի 14-ին ես սեմինար եմ կազմակերպել Հայաստանի վերաբերյալ։ Ներկայացրի տեղեկություններ հայոց պատմության, կրոնի, այբուբենի ստեղծման և լեզվի առանձնահատկությունների մասին։ Աշխատաժողովի նպատակն էր մարդկանց ծանոթացնել հայոց պատմությանն ու մշակույթին:

Ես երախտապարտ եմ Karakutu ասոցիացիային և Հրանտ Դինք հիմնադրամին այս հնարավորությունը տալու և ինձ աջակցելու համար։

«Ստամբուլ ժամանելուց հետո ես սկսեցի իմ ակադեմիական և արտադպրոցական գործունեությունը որպես Հրանտ Դինք հիմնադրամի անդամ իմ ընդունող կազմակերպությունում»:

Երվանդ Աբրահամյան

Ստամբուլ ժամանելուց հետո ես սկսեցի իմ ակադեմիական և արտադպրոցական գործունեությունը որպես Հրանտ Դինք հիմնադրամի անդամ իմ ընդունող կազմակերպությունում: Ես նաև ներգրավվեցի «Ստամբուլ և ես» երիտասարդական կազմակերպության մեջ, որը բաղկացած է բազմամշակութային, բազմալեզու խմբի անդամներից: Դրանք հիմնականում կենտրոնացած են Ստամբուլում երիտասարդների կրթության և ապաստան հայցողների ինտեգրման վրա: Փախստականների ապաստարաններին աջակցելու համար կազմակերպությունը կազմակերպում է մշակութային կամ հասարակական բանավեճեր և նվիրատվություններ հավաքելու միջոցառումներ: «Istanbul&I»-ի ներկայացուցիչներն առաջարկեցին հայկական մշակութային երեկո անցկացնելու գաղափարը, որը նախատեսված էր ավելի ուշ՝ 2018թ. մարտի 16-ին: Հիմնական գաղափարը մարդկանց ծանոթացնելն ու ավելի իրազեկ դարձնելն էր հայկական ժառանգության և մշակույթի մասին: Ավելի քան 70 հոգուց բաղկացած մեր լսարանը բաղկացած էր տեղացիներից, ամերիկացիներից, եվրոպացիներից և MENA երկրների քաղաքացիների տարբեր ազգություններից: Միջոցառման սկզբում ներկաներին հարցրեցին, թե ինչ գիտեն Հայաստանի մասին կամ ինչ են երբևէ լսել դրա մասին: Հաշվի առնելով երկրի փոքր տարածքը և վերջերս անկախ պետության գոյությունը՝ Հայաստանն իրականում հայտնի չէ, և զարմանալիորեն տեղացիները մեծամասնություն էին, ովքեր տեղեկություններ ունեին դրա մասին: Միջոցառումը կազմակերպելիս մեր նախնական նպատակն էր հնարավորինս շատ մարդկանց ներկայացնել հայկական մշակույթը` խուսափելով քաղաքական ցանկացած երանգ կամ հայտարարություն:

Միջոցառման կարգախոսն էր՝ «Հայաստան. Նոյի երկիր», որը հաշվի էր առնում Արարատ լեռը և Նոյյան տապանը և դրանց կապը քրիստոնեության և հայոց պատմության հետ։ Մենք սկսեցինք կարճ ներկայացումով, որը բերեց կարևոր փաստեր մշակույթի և պատմության մասին: Միջոցառմանը պատահական ժամանցային մթնոլորտ հաղորդելու համար մենք որոշեցինք թարգմանել հայերեն սովորաբար օգտագործվող որոշ տերմիններ անգլերեն և խնդրել մեր հյուրերին փորձել բացատրել դրանց իմաստը: Օրինակ՝ «Ցավդ տանեմ- ցավդ տանեմ» կամ «Ջիգյարդ ուտեմ- լյարդդ եմ ուտում»։ Զվարճալի է, որ այս բոլոր արտահայտությունները անգլերենում իմաստ չունեն, և մեր հյուրերի համար դրանք ծիծաղելի էին և անհարմար: Միջոցառումից հետո մարդիկ, ովքեր ներկա էին, գրեցին մեզ սոցիալական ցանցերում և հարցրեցին մեզ որոշակի տերմինների իմաստների, օգտագործման ձևերի և ծագման մասին: Հետո ներկայացրեցինք ավանդական պարեր, ինչպիսիք են Ծաղկաձորը և իհարկե Քոչարին: Հյուրերին առաջարկվեց փորձել և պարել մեզ հետ, և նրանք իրականում հիանալի աշխատանք էին կատարում: Այնքան ճնշող էր տեսնել այս բոլոր մարդկանց տարբեր երկրներից և ծագումներից, ովքեր խաղաղ և ներդաշնակ պարում են հայկական ավանդական երգերի ռիթմի ներքո: Բացի այդ, մենք որոշեցինք ներկայացնել «Կենաց ծառ» գաղափարը, ըստ Աստվածաշնչի ծառը խորհրդանշում է մարդու կյանքը՝ ծնունդից մինչև պտղաբերություն, և նրա գերագույն նպատակը անմահության հասնելն է։ Հայաստանի դրոշին նման կարմիր, կապույտ, նարնջագույն ժապավեններ պատրաստեցինք և հյուրերին խնդրեցինք մաղթանքներ անել և ժապավենները կապել խորհրդանշական Կենաց ծառի վրա՝ խոստանալով, որ ժապավենները հետ ենք տանելու Հայաստան և կապելու իրական ծառերի վրա։ Մարդիկ մեծ ոգևորություն և հետաքրքրություն ցուցաբերեցին այս ավանդույթի նկատմամբ։

Վերջին, բայց ոչ պակաս կարևոր ժամանակն էր ներկայացնելու հայկական խոհանոցը: Մեր մյուս ընկերների օգնությամբ պատրաստեցինք տոլմա, սպա, գաթա և այլ ուտեստներ։ Սննդի վերաբերյալ արձագանքները շատ դրական և հաճելի էին: Մարդիկ հետո ճաշի բաղադրատոմսեր են խնդրել, բմենք, իհարկե, չենք բացահայտել բոլոր գաղտնիքները՝ որպես չափված ռազմավարություն՝ նրանց ավելի հետաքրքրված և հետաքրքրված Հայաստան այցելելու համար: Այս հիանալի հնարավորությունն ինձ հասկացրեց, որ շատ կարևոր է ներկայացնել ձեր սեփական մշակույթն ու ավանդույթները, որտեղ էլ որ լինեք: Գերակշռող հաղթանակն այն է, որ մենք ծանոթացանք նոր մարդկանց հետ, ընկերություն արեցինք և մարդկանց տեղեկացրեցինք ու հետաքրքրվեցինք Հայաստանով: Նրանցից ոմանք նույնիսկ պատրաստակամություն են հայտնել մոտ ապագայում այցելել Հայաստան։ Ի վերջո, դա սահմաններից դուրս գործելու, սեր և փոխըմբռնում տարածելու մասին է: