Բելգին Ջենգիզը Ստամբուլից ստացավ Թուրքիա-Հայաստան ճանապարհորդական դրամաշնորհ՝ այցելելու Երևան՝ աշխատելու 1915 թվականի որբերի և որբանոցների մասին իր վավերագրական ֆիլմի վրա։
«Հայաստանի և Թուրքիայի միջև թույլ հարաբերությունները մեծ կորուստ են երկու երկրների համար։ Որովհետև լինել հայաստանցի նշանակում է լինել Վանից, Դիարբեքիրից, Դերսիմից, Ստամբուլից, Յոզղաթից, Թոքաթից… Մեր և հայերի միջև սահմանը, ովքեր այս աշխարհագրության ամենավաղ համայնքներից էին և իրենց ներդրումն ունեցան Թուրքիայի մշակութային հիմքի վրա, նման է. երկու եղբայրների ու քույրերի միմյանցից բռնությամբ և բռնությամբ բաժանելը»։
«Այն ընտանիքը, որի հետ ես մնացել էի, առաջին անգամ էր հյուրընկալում Թուրքիայից մեկին, ով թուրքահայ չէ: Նրանք շատ շփոթված էին հենց առաջին օրը։ Հատկապես ընտանիքի ավագ անդամը, որը 84 տարեկան տատիկ էր, խորը հայացքներ էր նետում ինձ։ Նրանք շատ ընկերասեր էին։ Չորրորդ օրը առիթ ունեցանք տատիկի հետ հարցազրույց ունենալու։ Նրանք սիրում էին ինձ և վստահում, և իրենց ընտանիքի կյանքի պատմությունը պատմեցին մի քրոջ հետ, որը հայ չէ»:
«Մենք կիսել ենք սերն ու բարեկամությունը իմ 10 օրվա ընթացքում այն ընտանիքի հետ, որը արմատներով Վանից է: Ընտանիքի աղջիկը դարձավ իմ ամենամոտ ընկերներից մեկը։ Այն օրը, երբ մենք գնում էինք Գերհարդ եկեղեցի, նա ինձ մի երգ նվագեց՝ որպես հայկական երաժշտության օրինակ: Մենք բարձրանում էինք ավելի քան 2000 մետր բարձրություն։ Երաժշտությունը գործիքային էր, առանց բառերի, միայն դուդուկի կատարմամբ։ Մի պահ ես երգն ուղեկցում էի թուրքական խոսքերով, իսկ նա հայերեն բառերով էր, նա վարորդի նստատեղին, ես՝ հենց նրա կողքին։ Աչքերս արցունքով լցվեցին, իրար նայեցինք, նոր երգով հասկացանք, որ ամեն ինչ նման է, բայց տարօրինակ էր միայն մեր հեռավոր եղբայրությունը։ Մաղթում եմ սահմանների բացում, հիշողությունների թողություն և եղբայրների ու քույրերի հանդիպում…»: